Motër Vera, e cila i është përkushtuar Zotit në kishën e Dajçit në Zadrimë, në një intervistë për “Jo vetëm modë”, për gjithë vështirësitë me të cilat ishte përballur në rrugëtimin drejt vendimit për t’u bërë murgeshë.
Si nisi rrugëtimi juaj?
Kam pasur gjithmonë atë pasionin e përkushtimit ndaj tjetrit, qysh e vogël. Lekët që kisha atëherë nuk i prishja për vete, por i blija gjëra për të tjerët.
‘Nuk kisha qejf të vishesha e të mbahesha”, më shumë isha si tip djali.
Kam pasur pasion infermierinë apo një ndër degët e mjekësisë, por vitin që mbarova unë shkollën nuk erdhi asnjë bursë tjetër përveç teknik ndërtimi. Mbarova katër vitet në Shkodër.
Sapo mbarova shkollën, në shtëpi erdhi një misionar dhe më një fjalë që tha aty për murgeshat, fillova të mendoja.
Si e priti familja?
Për familjen time ishte një mbyllje e jetës. Por në të vërtetë nuk ishte, ishte një hapje ndaj jetës. [Më thonin] si do e vazhdosh jetën kështu, pa fëmijë, pa familje. Por nuk është gjithçka te fëmija dhe familja. Ka diçka më të madhe, që s’e kupton, por do ta kuptosh më vonë. Në fakt, unë kam ikur nga shtëpia. Pas dy vitesh jemi pajtuar. Ka qenë shumë ditë emocionuese.
A është lënduar ndonjëherë?
Ka pasur momente të vështira. Kur më rrëmbyen motrën në 1996-n. Vëllai vdiq dy vite më parë se të bëhesha murgeshë, motrën ma rrëmbyen 2 vite më pas. Ka qenë shumë e dhimbshme.
Por kur dikush mendon se dhimbja e mbyll zemrën e njeriut, për mua ka qenë e kundërta”, tregon ajo për misionin e saj, të cilin e vazhdoi edhe pas dy humbjeve të trishta.