I njohur për luftime dhe trafikim, ai u kap në Liban tre vjet më parë pas vdekjes së babait të tij dhe askush nuk dëgjoi më për të. Por tani diplomacia ruse po punon për lirimin e tij.
Veçanërisht atë e kujtojmë prej kapriçove të klanit Gadhafi në ditët e tij të arta. Gra të bukura që ndaheshin me mysafirët dhe besnikët, grushta në një klub, përleshje me policët evropian, grindje të paharrueshme me menaxherët e hoteleve më luksoze në Romë e Paris për dëmet dhe britma gëzimi.
Njëherë kur ishte i dehur në kryeqytetin italian doli nga një disko duke goditur disa agjentë me një fikëse zjarri, duke plagosur seriozisht disa prej tyre. Por në 2001, ai u mbrojt nga pasaporta e tij diplomatike.
Një imunitet që tre vjet më vonë e shpëtoi nga ndjekja e policisë në Champs-Elysees, ku lëvizte në bulevardin kryesor të Parisit me 140 km/h. Dhe pastaj disa muaj më vonë ankesa përsëri në Paris e gruas së tij shtatzënë, ish-modelja libaneze Aline Skaf, e cila e akuzoi atë se e kishte dhunuar fizikisht.
Menjëherë pas kësaj, ai u përfshi në trafikim prostitutash të profilit të lartë në Côte d’Azur. Vetëm Zvicra kishte sukses në vendosjen e një sanksioni ndaj tij: tre ditë burgim për rrahjen e dy marokeneve të stafit të tij, por edhe për këtë u lirua me kusht.
Pati edhe incidente të tjera midis Bernës dhe Londrës, gjithmonë për 43-vjeçarin Hannibal Gaddafi. Nuk ishte problem për Hannibalin, pasi për të pagonte babai Muamar Gadafi dhe në çdo rast ishin llogaritë e miliardave të tyre në bankat zvicerane.
Babai Muammar vdiq duke u rrahur brutalisht jashtë Sirtes nga rebelët e mbrojtur nga NATO më 20 tetor 2011. Dhe që atëherë, për atë dhe familjen e tij kishte vetëm një histori shpëtimi, fshehja prap llogarive të ngrira në bankat e mëdha ndërkombëtare.
Rrugët e tyre kanë humbur midis Algjerisë, Nigerit, Afrikës së Jugut, Omanit, Irakut, Sirisë dhe kohët e fundit në Liban. Përkundrazi, ata janë të mbërthyer në Bejrut, sepse për rreth 3 vjet fëmija i katërt i kolonelit është në burg. Një histori. Një milici siriane e kapi atë, ndoshta për para, pak vite më parë, ndërsa vendi u trondit nga lufta civile.
Pra, duke mos marrë një “merimangë nga vrima”, ISIS ia shiti atë milicive shiite të Hezbollahut libanez. Dhe ata shfrytëzuan historinë e Musa Sadr, lideri karizmatik i vjetër e shiit libanez që në mënyrë misterioze u zhduk gjatë një udhëtimi në Tripoli në vitin 1978.
Në vitin e fundit shumë herë gruaja e tij Aline kërkoi ndihmën nga komuniteti ndërkombëtar duke treguar foto të fytyrës së saj të fryrë nga dhuna e vuajtur në burg. Vitet e rrahjes së burrit ndaj gruas mbaruan. Ajo flet në vend të Hannibalit si një “viktimë”, e përshkruan atë si një baba të dashur të tre fëmijëve të tyre. Ajo do të duket një çështje margjinale, e brendshme, por për dekada ka helmuar marrëdhëniet mes Gadafit dhe botës shiite, e plotësuar me një fërkim të dhunshm me Iranin e revolucionit Khomeini.
Por, sot Hannibal Gaddafi është kthyer në qendër të vëmendjes për shkak të faktit se diplomacia ruse është përkushtuar në çështjen e të burgosurit ditëve të fundit. Sipas të përditshmes saudite botuar në Londër, Al Sharq al Eusat, Kremlini ka marrë edhe një hap drejt kryetarit të parlamentit libanez, lideri Nabih Berri i Amali (partia shiite e themeluar nga Musa Sadr), për të kërkuar lirimin e djalit të Gaddafit.
Edhe Presidenti sirian Bashar al-Assad do të përfshihet dhe sigurisht rusët nuk mund të kthehen prapa, sepse për ta kjo i detyrohet mbijetesës politike dhe fizike të regjimit të tij. Një veprim që zbulon vëmendjen e ripërtërirë me të cilën Rusia e Vladimir Putinit shikon Libinë.
Para Krishtlindjeve një emisar pak i rëndësishme i Saif Al Islam, djali Gaddafi më shumë politik dhe vëllai i Hannibalit, janë pranuar edhe nga diplomatët e Moskës. Sot ata e lartësojnë atë sukses në përpjekje për t’u takuar edhe me udhëheqësit më të lartë evropianë. Në të njëjtën kohë rritjen e mbështetjes ruse Khalifa edhe Haftar, ish-Gaddafët e përdorin si të fortit e Cyrenaica.
Jo çuditërisht, diplomacia italiane ka mbështetur ndihmën e një prej Moskës për të siguruar praninë e Haftar në Konferencën e Palermos nëntorin e kaluar, e cila u drejtua nga ministri rus i Punëve të Jashtme, Sergei Lavrov. Kështu, Rusia po pozicionohet për të luajtur pjesën më të madhe në konferencën e Libisë që OKB do të donte të organizonte.