Javën e kaluar ka pasur dy udhëtime që shfaqin qasje të kundërta për t’u marrë me sfidat e paraqitura nga regjimi i Iranit. Më 11 maj, Enrique Mora, Zëvendës Sekretari i Përgjithshëm i Shërbimit Evropian të Veprimit të Jashtëm (EEAS), udhëtoi në Teheran për t’u takuar me zyrtarët iranianë. Më 16 maj, Sekretari i Shtetit i 70-të i SHBA-së, Mike Pompeo udhëtoi për në Ashraf 3, Shqipëri, shtëpia e rreth 3,000 anëtarëve të opozitës kryesore iraniane, Organizata e Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK), ku u takua me znj. Maryam Rajavi, presidente e zgjedhur e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI).
Udhëtimi i zyrtarit të BE-së është më shumë i së njëjtës politikë të dështuar, ndërsa udhëtimi i zotit Pompeo në Shqipëri është një qasje e re me shanse më realiste suksesi.
Nuk mund të mohohet se regjimi i Iranit përbën një kërcënim serioz për Evropën. Teherani po i mban qytetarët tanë si pengje dhe po i përdor ata si pazare në negociata. Diplomatët e saj po spiunojnë qytetarët tanë dhe po komplotojnë për të shpërthyer bomba në qytetet tona. Teherani po nxiton drejt arritjes së armëve bërthamore. Ajo po përpiqet të prishë tregjet e energjisë duke organizuar sulme me raketa dhe drone kundër objekteve vitale të naftës dhe gazit në vendet fqinje.
Megjithatë, ndërsa kërcënimi global i regjimit të Iranit ka evoluar gjatë viteve, politika jonë nuk ka evoluar. Politika e përgjithshme e Evropës ndaj Teheranit ka mbetur për të mbyllur një sy ndaj armiqësisë së regjimit dhe për t’i mbushur me lëshime, duke shpresuar se ai do të moderon sjelljen e tij dhe do të bëhet një lojtar i përgjegjshëm në skenën ndërkombëtare.
Faktet vërtetojnë se kjo qasje nuk funksionon.
Ndërkohë që liderët evropianë kanë sharë sundimtarët e Iranit, regjimi është përgjigjur me sjellje gjithnjë e më provokuese. Më 11 maj, autoritetet iraniane arrestuan dy turistë francezë në Teheran. Javën e kaluar, gjyqësori iranian konfirmoi dënimin me vdekje të Ahmadreza Djalali, një profesor suedez i cili është në burg që nga viti 2018. Të dyja rastet janë shumë politike dhe pjesë e përdorimit të regjimit të marrjes së pengjeve si një mjet për politikën e jashtme.
Në të njëjtën kohë, Teherani po shkon drejt marrjes së materialit të mjaftueshëm të zbërthyeshëm për një bombë atomike pas ngecjes së bisedimeve bërthamore në Vjenë me kërkesa maksimaliste. Si pjesë e një marrëveshjeje të mundshme bërthamore, regjimi kërkon heqjen e Gardës së tij famëkeqe Revolucionare (IRGC) nga lista e SHBA-së e organizatave të huaja terroriste (FTO).
Kjo është e njëjta organizatë që po përhap terrorizmin në të gjithë globin, duke përfshirë edhe Evropën. Një rast i dukshëm është ai i Assadollah Assadi, një agjent i IRGC-së dhe një diplomat iranian karriere, i cili u kap në flagrancë ndërsa po kryente një komplot të madh bombash në Francë në vitin 2018.
Në mitingjet e tyre, njerëzit po e bëjnë të qartë se nuk e mbështesin qëndrimin kërcënues të mullahëve ndaj botës. Populli i Iranit dëshiron strehim, siguri ushqimore, siguri në punë, paga të paguara në kohë, arsim për fëmijët e tyre dhe më e rëndësishmja, ata duan lirinë. Ata nuk duan të shpërdorojnë pasurinë e vendit të tyre në ndërtimin e armëve bërthamore, financimin e terrorizmit dhe krijimin e raketave balistike.
Populli iranian, i cili në masë të madhe kërkon ndryshim në vendin e tyre, është aleati më i madh i Evropës në trajtimin e kërcënimeve që rrjedhin nga Teherani. E megjithatë, politikanët tanë këmbëngulin të takohen dhe të merren me njerëzit, sundimi dhe fuqia e të cilëve varen nga ruajtja e këtyre kërcënimeve.
Siç tha zoti Pompeo në fjalimin e tij në Ashraf 3, “Një faktor serioz që mungon në politikën e SHBA-së ndaj Iranit ka qenë mungesa e mbështetjes politike për opozitën e organizuar. Regjimi në Teheran shkoi në ekstrem për të masakruar 30,000 të burgosur politikë, objektivat kryesore të të cilëve dhe shumica e viktimave ishin MEK. Tani, për të korrigjuar politikën e Iranit, pavarësisht se kush është në Shtëpinë e Bardhë, është një domosdoshmëri për administratën amerikane që t’i afrohet Rezistencës Iraniane dhe të përfitojë nga aftësitë e saj të jashtëzakonshme. Ashraf 3 është një vend i tillë për t’u fokusuar”.
Udhëheqësit evropianë duhet t’i vënë veshin fjalëve të zotit Pompeo. Gjendja shpërthyese e shoqërisë iraniane sugjeron se ky regjim po jeton në kohën e huazuar. Herët a vonë, ajo do të rrëzohet nga populli i Iranit dhe lëvizja e tij e rezistencës. I takon liderëve evropianë të vendosin se në cilën anë do të qëndrojnë.
Giulio Terzi ( @GiulioTerzi ) është ish-ministër i jashtëm i Italisë, ish-Përfaqësues i Përhershëm i Italisë në Kombet e bashkuar dhe një anëtar i Bordit Këshillimor të Bashkuar kundër Iranit Bërthamor (UANI ).
Shkrimi për Eurasia Review