Emrin e vërtetë nuk e thotë. “Shkruaj Adana”, sugjeron. Gjatë ditës ajo studion në Universitetin Zoja e Këshillit të Mirë dhe këtu e takojmë. Mbrëmjeve punon në një nga lokalet e shumta të Bllokut, dikur një kështjellë e ndaluar e inteligjencës komuniste, tashmë një zonë me klube trendi. Adana, e gjatë dhe bjonde, i shtrëngon librat e saj të stomatologjisë midis bërrylit dhe ijeve për t’i mbajtur ata të mos bien në tokë ndërsa gërmon çantën e saj.
“Shiko këtë shënim ma ka dhënë shefi në lokal”, thotë ajo në anglisht, megjithëse e bënte lehtësisht në italisht.
Tregoni shënimin dhe sigurohet që ato pak rreshta, të shkruara në shqip, të shtypura me karaktere Arial, të tregojnë rregullat e sjelljes që pronarja i ka treguar asaj dhe kolegëve të saj për kohën kur fansat do të duhet të shërbejnë në tavolinë.
“Së pari – përkthen ajo – do të duhet të paguajnë menjëherë, sa herë të pinë, përndryshe fansat ikin. Rregulli numër dy, nga ana tjetër, ka të bëjë vetëm me italianët – thotë ajo duke ulur tonin e zërit, për sikletin e të qenit përballë një italiani – që kur pinë ‘fusin duart’. Kështu që ne duhet të bëjmë kujdes”. Dhe aty ndalon. “Për pjesën tjetër këto janë gjëra normale”, thotë ajo duke palosur shënimin.
Qyteti i blinduar
Një gjë normale për Tiranën, finalja e Konferencës së Ligës sigurisht që nuk është. Për këtë janë të bindura institucionet, që nga pushteti kombëtar e deri te bashkia. Për të minimizuar rrezikun e aksidenteve, autoritetet kanë vendosur të pezullojnë aktivitetet e konsideruara të ndjeshme dhe jo thelbësore. Këtu përfshihen të gjitha: zyrat postare pranë stadiumit, supermarketet që shesin alkool, rrugë të tëra në qendër, madje edhe universitetin privat që ndjek Adana.
“Politikanët duan të lënë përshtypje të mirë dhe të tregojnë se Shqipëria mund të presë një ngjarje të madhe. Kanë të drejtë, bëjnë mirë, por nuk e kuptoj gjithë këtë frikë”, thotë në italisht të shkëlqyer teksa punon në banakun e lokalit, në qendër të Tiranës, me tavolinat që duket se janë në Paris, palmat që bëjnë hije trotuaret dhe Mercedesin me shkëlqim të parkuar përpara.
“Do ta mbaj hapur normalisht, tifozët janë të mirëpritur, futbolli është pasioni im”, buzëqesh ajo. Më pas tregon për tifo për Parmën, pavarësisht se nuk ka shkelur kurrë në qytetin e Stefano Piolit.
“Kishim Gianfranco Zola, tani jemi në Serinë B. Jeta e vështirë e një tifozi”.
Pritja për mijëra ultras
Dhjetëra mijëra fansa priten në Tiranë. Midis tyre, 500 ultra në secilën anë. Mjaft për të shqetësuar zbatimin e ligjit në një vend ku siguria publike zakonisht nuk është problem, nuk është në axhendën publike.
Nga Italia dhe Holanda, në ndjekje të tifozëve, do të jenë të pranishëm si kujdestarë të kujdesit dhjetëra policë të departamenteve të specializuara. Në rrugë do të ketë më pas “forca të mëdha” të policisë shqiptare.
“Nëse dyshojmë, do të paguajmë një çift shtesë të stafit të sigurisë,” thotë Ermin, pronar i bar Tribeca, i cili e ka marrë emrin nga një lagje në Nju Jork dhe që në Nju Jork do të dukej mirë, me tulla të ekspozuara. Por edhe ai si Luani nuk shqetësohet shumë.
“Tre vjet më parë erdhi një ekip skocez për të luajtur këtu në Tiranë. Të gjithë të dehur, të gjithë të gëzuar, pa probleme. Ka dhimbje të tjera që shkakton futbolli. Shqetësimi im, si lojtar i Interit, është që lojtarët më të mirë të na shesin në treg”, thotë ai duke mbyllur rrethin.