Në rrëzë të malit Zlatar në Bosnje, e fshehur nga sytë e publikut, është një nga ndërtesat më ambicioze të ish-Jugosllavisë – Komanda e Luftës Atomike (ARK), e njohur edhe si bunkeri i Titos.
I ndërtuar për të garantuar sigurinë e presidentit jugosllav Josip Broz Tito dhe 350 anëtarëve të rrethit të tij të ngushtë në rast të një sulmi bërthamor, ky kompleks ishte një nga sekretet më të mëdha të shtetit të mëparshëm deri në rënien e tij në vitet 1990.
Ndërtimi i ARK-së filloi në vitin 1953, në kulmin e Luftës së Ftohtë dhe zgjati deri në vitin 1979. I vendosur brenda një kodre afër Konjiçit, bunkeri përfaqësonte objektin ushtarak më të rëndësishëm dhe më sekret në Jugosllavi.
Gjatë 26 viteve të punës në këtë projekt, u investuan 4.6 miliardë dollarë amerikanë, çka flet shumë për rëndësinë që administrata e Titos i kushtoi këtij objekti.
Punëtorët e ndërtimit u zgjodhën me kujdes dhe kaluan kontrolle të rrepta sigurie dhe të gjithë nënshkruan marrëveshje për moszbulim.
Detyra ishte e qartë: të sigurohej një kështjellë e pathyeshme nëntokësore, e cila, në rastin më të keq, do të lejonte vazhdimin e qeverisjes shtetërore.
Një strehë e teknologjisë së fundit
Bunkeri është projektuar si një strukturë e vetë-qëndrueshme me hapësirë ??dhe burime të mjaftueshme për disa muaj izolim. Brenda tij ka dhoma banimi, salla konferencash, zyra dhe ambiente të tjera të nevojshme që do të mundësonin funksionimin e qeverisë në rast të një krize bërthamore.
I përfunduar në vitin 1979, bunkeri ishte i pajisur me teknologjinë më të fundit të kohës, por qëllimi i tij i vërtetë nuk u vu kurrë në provë.
Pas vdekjes së Titos në vitin 1980, objekti mbeti në gjendje gatishmërie, i ruajtur dhe i mirëmbajtur si një pikë kyçe strategjike.