Nga Luçiano Golemi/
Në fundditët e këtij viti, ashtu siç edhe në të tjerët që ikën, por zor se ndryshe do të ndodhë edhe në vitet që do vijnë, ka nisur breshëria e urimeve: “Merry Christmas and Happy New Year”
Mirësjellje, puls i kuptueshëm virtual apo injorancë e virtualizuar nën algoritmin e pasqyrimit të të përditshmes???
Ta qartësojmë pak..?
Çdo gjë sipas kohës apo jo?
Po, dakord!
Por, pyetja tjetër që të kap në të beftë është: Si nuk skuqet breznia fejsbukiste (s’përjashtoj veten) të dërgojë urime të njëpasnjëshme në adresat e mijërave miqve në rrjetet sociale kur në fakt urimet duhet ti niste në tryezën e familjes dhe për me tepër shqip…po-po, shqipe të kulluar madje?
Një sms prindërve në vend të kartolinës apo pusullës, ngecur në rrobavarësen ku qëndronin të hekurosura vijëz këmishat dhe pantallonat me mbishkrimin:
“Gëzuar, ju dua shumë’ fjala bie, ose diçka tjetër, sipas natyrës së gjithësekujt.
Por jo! Krishtlindja nis me një postcard klishe në wall: ‘Marry christmas to all of you’
Kutitë e mesazheve, në 90% të tyre qëndrojnë të gjitha ‘seen’, pra dërgojmë, vetëm dërgojmë e asnjë urim s’marrin pas.
Në fakt as nuk presim, se fundja bëhet fjalë për të njëjtin rreth, atë të “dashamirësve” sezonal të dhjetorit që të pllaqurisin me puthje emoji dhe me gif-e plot urime.
Tutje!
Këto lloje formash komunikimi mund të quhen shterpësi kreative, mungesë fjalori që nuk zbret tingëllueshëm në shqip ose fyerje injektuese sa nga një inbox në tjetrin.
Dhe përveç urimeve ‘kap e ngjit’, kemi edhe filozofinë e periferisë (mendore), të tipit:
“Hidhe këtë foton dhe më bej tagg ta shikoj ajo/ai dhe të plasi nga inati…mos harro t’i vendosësh nje dsc si këta vipat…hej mos harro as filtrat vintage që të duket yll…”
Yll-yll, po mendja fyell!
Shpresoj të reflektojmë me qëllim që çdo vit të ri të kemi sa më pak njerëz të vjetër (jo në përkufizimin e moshës) pranë vetes.
Në të kundërt, pas mesazheve të ftohta copy-paste do e thellojme krizën identitare, do jemi unison e të shëmtuar!
Gëzuar, shëndet!