Çdo ditë më shumë se 1.8 milion libra shiten në SHBA ndrësa një tjetër gjysmë milioni në Britaninë e Madhe.
Duke përjashtuar mënyrat e tjera të argëtimit ka njerëz që ende e duan leximin.
Librat mund të na mësojnë më shumë për botën, sigurisht të pasurojmë fjalorin tonë dhe drejtshkrimin. Por a mund të na bëjë letërsia artistike njerëz më të mirë?
Pretendimet për letërsinë artistike janë të mëdha. Është kredituar gjithçka nga një rritje e vullnetarizmit dhe dhënies së bamirësisë ndaj tendencës për të votuar – dhe madje edhe me rënien graduale të dhunës gjatë shekujve.
Personazhet na lidhin me ngjarjen. Aristoteli thoshte se kur ne shikojm nje tragjedi dy janë emocionet që mbizotërojnë: keqardhje për personazhin dhe frikë për veten tonë.
Pa e vënë re ne imagjinojmë veten në vendin e tyre dhe më pas krahasojmë qasjen e tyre ndaj situatave të ndryshme dhe si veprojmë në situata të ngjashme ose imagjinojmë si mund të silleshim në atë situatë në një të ardhme.
Ky ushtrim në marrjen e perspektivës është si një kurs trajnimi për të kuptuar të tjerët. Psikologu kognitiv kanadez Keith Oatley e quan letërsinë artistike “simulatorin e fluturimit të mendjes”. Ashtu si pilotët mund të praktikojnë fluturimin pa u larguar nga toka, njerëzit që lexojnë letërsinë artistike mund të përmirësojnë aftësitë e tyre shoqërore sa herë që hapin një roman.
Në hulumtimin e tij, ai ka gjetur se, ndërsa ne fillojmë të identifikojmë me personazhet, ne fillojmë t’i shqyrtojmë qëllimet dhe dëshirat e tyre në vend të të mirave tona. Kur ata janë në rrezik, zemrat tona fillojnë të garojnë. Ne mund të japim edhe grip.
Por lexojmë me luksin e ditur se asnjë nga këto nuk po ndodh me ne. Ne nuk na prekemi nga terrori ose të dalim nga dritaret për t’u arratisur./CNA.al