Nga Skënder Minxhozi/
Nëse kishte vendosur të habiste miq e kundërshtarë, protesutes e indiferentë, të huaj e shqiptarë, ja arriti! I habiti të gjithë! Që Edi Rama ka pëlqyer të ketë historikisht monopolin e lajmit të parë, kjo dihej. Ndaj edhe orët e fundit u përfol se lajmet që dolën në media për ndryshimet në qeveri, nuk i kishin pëlqyer aspak. Jo se ishin të pasakta, por kryesisht sepse hiqnin efektin surprizë që duhet të ketë, sipas standartit të tij të sjelljes e komunikimit, një ngjarje e përmasave të tilla, siç është largimi i ministrave nga kabineti.
Ndoshta me këtë paradhomë lajmesh e thashethemesh lidhet indirekt edhe thellësia e ndryshimeve që Rama i bëri kabinetit të tij, 14 muaj pas betimit të qeverisë tek presidenti Meta. Duket sikur kryeministri ka dashur të shkojë më larg dhe më thellë me freskimin e qeverisë, se të gjitha parashikimet e hedhura në media dhe opinionin publik. Rama ja ka arritur, pa pikën e dyshimit, që të “çorodisë” valët e miqve, aleatëve, bashkëpunëtorëve politikë, disa prej ministrave që nuk prisnin largimin, e më në fund, edhe të atyre që përgatiten të rinisin protestat në janar. Qeveria e re, me prezencën e disa figurave pa pigment politik, është veç të tjerash, edhe e vështirë për t’u goditur e sulmuar.
Përtej surprizës së krijuar, qeveria de facto e re Rama (pasi praktikisht ajo mund të quhet qeveri e re), ka parë një largim në masë të ministrave të përfaqësimit politik. Nëse shtojmë virtualisht Sandër Lleshin në listë, kabineti aktual Rama ka brenda tij një numër tejet të lartë ministrash që kanë pak ose aspak nivel politik përfaqësimi. Dy emra ministrash të rinj vijnë nga Kosova, ndërkohë që kanë shërbyer paraprakisht si zv.ministra, ministret e financave dhe të punëve publike nuk mbajnë thuajse asnjë post partiak, ashtu siç nuk ka asnjë ngjyrim politik as ministrja e kulturës. Këtë fenomen e kompensojnë deri në një farë mase hyrjet e Braçes, Çuçit dhe Shalsit në postet e zv.kryeministrit dhe të ministrit të bujqësisë e të marrëdhënieve me biznesin, të cilët gjithashtu ruajnë disi balancat brenda partisë.
Kemi kështu një qeveri pjesërisht teknike, megjithëse PS nuk ka krizë numrash në parlament. Dhe megjithëse Edi Rama ka folur rregullisht gjatë kësaj jave për nevojën e forcimit të partisë. Pra, të forcojmë partinë, duke…e larguar nga ekzekutivi. Një paradoks i vështirë për t’u shpjeguar, pasi qeveritë janë produkt i përfaqësimit politik, e jo i prurjeve teknike.
Edi Rama ka bërë një gjest të fortë korrigjimi të ekzekutivit, e kjo është diçka parimisht pozitive. Gjiknuri e Nikolla, por edhe Ahmetaj për të tjera arsye, kanë qenë lëvizje të diktuara nga situatat konkrete dhe për pasojë, të paevitueshme. Sa për ministrin e jashtëm, largimi i Bushatit tingëllon si një gafë e pastër e pashpjegueshme, teksa sheh formatin e përvojën e ministrit aktual, por edhe personin që sot po merr në dorë politikën e jashtme të vendit.
Fundviti ishte momenti i fundit taktik për Ramën, për të provokuar një përmbysje qeveritare. Mbetet të shihet se cila do të jetë cilësia e profileve gjysëm të panjohur që ai ka afruar në kabinet dhe aftësia e tyre për t’u integruar dhe për të reaguar shpejt ndaj problemeve jo të lehta që kanë përpara. Fjala vjen, duhet parë sesi një ministre e re arsimi me prejardhje nga Kosova, do të orientohet në mishmashin aktual të arsimit shqiptar, kur studentët kanë mbuhush rrugët dhe korrigjimet madhore në sistemin e lartë arsimor sapo janë firmosur nga qeveria.
Rama ka vënë bastin e rradhës me një kabinet të mbushur me ministra, një pjesë e të cilëve nuk janë as figura publike, e as përfaqësues të spikatur politikë. Çngjyrimi politik i një qeverie është një proces jo fort i shpjegueshëm, i cili tregon indirekt mosbesim të kreut të partisë për panelin që ka në krah. Megjithatë në një qeveri dhe në një parti ku violinë e parë është i njëjti person, ngjarje si kjo e sotmja nuk përbëjnë përjashtimin, por rregullin.