Në mbrëmjen e 23 shkurtit 1820, rreth 25 burra u mblodhën në një bar në Cato Street, jashtë rrugës Edgware në Londër. Të udhëhequr nga Arthur Thistlewood, ata u takuan për të thurur një plan për të vrarë kryeministrin Robert Jenkinson, Lord Liverpool, dhe stafin e kabinetit të tij, disa prej të cilëve po darkonin në sheshin Grosvenor.
Ish-ushtarët John Harrison dhe Robert Adams do të vrisnin ministrat përpara se kasapi James Ings të vriste të gjithë ata që ishin në dhomë dhe kokat e lordëve Castlereagh dhe Sidmouth t’i vendoste në një thes.
Komploti dështoi. Një tjetër komplotist, George Edwards, ishte kthyer në informator dhe policët e Bow Street mbërritën në vend të ndjekur nga ushtria. Aty ndodhi një përplasje me armë, pas rezistencës që hasën nga burrat. Disa u arrestuan, disa arritën të largoheshin.
Thistlewood, Ings dhe tre të tjerë u arrestuan, u dënuan për tradhti dhe u ekzekutuan në Newgate më 1 maj 1820; pesë të tjerë u transportuan në Uellsin e Ri Jugor. Pavarësisht dështimit të tij, komploti ka qenë prej kohësh një burim magjepsjeje për studiuesit e regjencës britanike.
Pse nuk pati sukses?
Dhe pse Britania nuk iu nënshtrua një revolucioni gjatë kësaj epoke të trazirave të trazuara politike?
Komplotistët u tërhoqën nga ‘bota e krimit radikal’, ata ishin ndjekës të aktivistit Thomas Spence, i cili kishte vdekur në 1814. Duke e quajtur veten ‘Filantropistë Spencean’, ata ishin ndër të paktët radikalë që ishin përgatitur të përmbysnin qeverinë me dhunë.
Thistlewood dhe disa nga bashkëpunëtorët e tij ishin përfshirë në përpjekjet për kryengritje gjatë dimrit të 1816-1817, kur spenceanët(refugjatë) kishin kërkuar të përdornin mbledhjet masive të mbajtura nga oratori Henry Hunt në Spa Fields në Londër për të detyruar turmën të shtynte Princin Regent të pranonte kërkesat e tyre për reformë zgjedhore dhe ekonomike, raporton abcnews.al.
Megjithatë, asnjë trazirë nuk ndodhi: fushata për reformën politike dhe demokracinë në Britani ishte qëllimisht paqësore dhe ligjore, për të provuar aftësinë e klasës punëtore për të drejtën e votës.
Shtypja e radikalizmit demokratik në Masakrën e Peterloos në gusht 1819 dhe legjislacioni anti-radikal i Gjashtë Akteve që pasoi ishin konteksti i menjëhershëm i komplotit. Spenceans shpresonin të përdornin kthimin e Hunt në Londër në shtator 1819. Pas një sërë takimesh me pjesëmarrje të dobët, ultra radikalët humbën shpresën për një kryengritje radikale.
Dhuna dukej se ishte e vetmja rrugë për të ecur përpara. Megjithatë, në këtë rast, vetëm gjysma e njerëzve që prisnin të dilnin në rrugën Cato e bënë këtë. Disa u tërhoqën nga përfitimi financiar i ofruar nga informimi, por e vërteta ishte se shumica e britanikëve ishin të moderuar në radikalizmin e tyre.
Ndonëse të indinjuar nga Peterloo, ata megjithatë kërkuan një mjet ligjor për t’i rezistuar shtetit. Në rrëfimin e tij tërheqës të komplotit, Gatrell shqyrton jetën dhe rrethanat e individëve të përfshirë.
Kjo pasqyron atë që historiani i ndjerë i Chartism, Malcolm Chase, identifikoi si ‘kthesë biografike’ që dominon historitë aktuale të lëvizjeve politike. Gatrell zbulon jetën e hershme të zymtë të informatorit George Edwards, i lindur nga një shitës dhe i braktisur nga babai i tij.
Ishte thuajse e pashmangshme që në rrethana të tilla të vështira Edwards do të ishte aktiv në botën e krimit të Londrës, por jo se ai do të përfundonte gjithashtu duke luajtur një rol përcaktues në një nga komplotet më famëkeqe në historinë britanike.